De pagina wordt geladen.
Amsterdam, in de steigers
(Foto, video en tekst)
Tijdens de corona winter 2020-2021 liep en fietste ik door Amsterdam en zag ik overal steigers. Het was alsof de stad aan het transformeren was, bezig met een gedaanteverwisseling. Ik begon te fotograferen.
Er gaat iets opwindends van ze uit, vind ik: steigers. Stangen die een skelet buiten een gebouw om vormen, vaak bedekt met doeken, die verhullen wat er achter gebeurt. Ik zie ze dikwijls als abstracte wezens, monochrome bakens van kleur, tijdelijke bezoekers in een bekende omgeving.
De stangen en doeken laten me naar gebouwen kijken zoals de Bulgaars-Amerikaanse kunstenaar Christo vast ook bedoeld had met zijn kunstprojecten, waarbij hij grote structuren, zoals de Pont Neuf in Parijs en de Reichstag in Berlijn inpakte met immense, vaak fel gekleurde stof. Hij veranderde daarmee de beleving van iets heel vertrouwds in iets bijzonder mysterieus. Zijn ingepakte structuren waren entiteiten op zich. Stille, maar grote wezens, die door alleen hun verschijning alleen veel zeiden. En iets deden met hun omgeving.
Zo beleef ik het ook als ik door de stad ga. Ik zie een steiger in een bepaald licht gehuld: hard, zacht, in het ochtendgloren, bij de ondergaande avondzon, bij nacht en zie dan soms echt een wezen. Een wezen die iets zeggen wilt. Of een wezen dat iets is. Dat een specifieke toon brengt in een straat, plein of gracht; de stad spiegelt met haar tijdelijke aanwezigheid. Een wezen dat praat met de omgeving.
En die omgeving viel op, want corona maakte de stad leeg. De steigers leken soms in grotere getale aanwezig te zijn dan mensen. Als een legertje grote vriendelijke reuzen vleiden ze neer voor hun tijdelijke taak: verandering, vernieuwing mogelijk te maken. Ze werden voor mij daardoor ook symbolen van transitie. Transitie van de structuren, de gebouwen die ze omhulden, en transitie van iets groters, namelijk de wereld. Onbedoeld en onbewust allemaal kleine Christo kunstwerken die de omgeving in een ander daglicht plaatsten.
Zometeen start de stad weer op. Niemand weet hoe dat zal zijn. Verandering op tal van vlakken is gewenst. Sociale, ecologische, culturele, economische, spirituele - je noemt het. Dat is een belangrijke uitkomst die deze pandemie heeft opgeleverd. Amsterdam, in de steigers, gaat in die zin voor mij, behalve over schoonheid van structuur, textuur, licht en over een zeer specifieke blik om de stad te zien, evenzeer over de aanstaande verandering, die in wezen al is aangevangen en waarvan we kunnen zeggen dat ze in de steigers staat. De grote vraag is: welke structuur komt er tevoorschijn als we de doeken weghalen en de stangen afbouwen? Welke waarden zullen we hoogachten bij de grootsscheepse renovatie van onze wereld, die door Corona opeens op de intensive care lag?
Amsterdam, april 2021
During the corona winter 2020-2021 I walked and cycled through Amsterdam and saw scaffolding everywhere. It was as if the city was transforming, undergoing a metamorphosis. I started to photograph.
There is something exciting about them, I think: the scaffolding. Rods that form a skeleton outside a building, often covered with cloths, concealing what is going on behind. I often see them as abstract creatures, monochrome beacons of color, temporary visitors in familiar surroundings.
The rods and canvases allow me to look at buildings as the Bulgarian-American artist Christo must have intended with his art projects, wrapping large structures, such as the Pont Neuf in Paris and the Reichstag in Berlin, with immense, often brightly colored cloth. He thereby changed the experience of something very familiar into something very mysterious. Its wrapped structures were entities in themselves. Silent, but large creatures, who only said a lot by their appearance. And did something with their environment.
That's how I experience it when I go through the city. I see a scaffold shrouded in a certain light: hard, soft, at dawn, with the setting evening sun, at night, and sometimes I see a real being. A being who wants to say something. Or a being that is something. That brings a specific tone to a street, square or canal; the city reflects its temporary presence. A creature that talks to the environment.
And that environment stood out, because corona emptied the city. The scaffolding sometimes seemed to be in greater numbers than people. Like an army of great friendly giants, they flop down for their temporary task: to make change, innovation possible. As a result, they also became symbols of transition for me. Transition of the structures, the buildings that surround them, and transition of something bigger, namely the world. Unintentionally and unconsciously all small Christo works of art that placed the environment in a different light.
The city will start up again shortly. Nobody knows what that will be like. Change in many areas is desirable. Social, environmental, cultural, economic, spiritual - you name it. That is an important outcome of this pandemic. Amsterdam, in the scaffolding, is in that sense for me, not only about the beauty of structure, texture, light and a very specific look to see the city, as well as about the imminent change, which in essence has already started and of which we can say she is under construction. The big question is: what structure will emerge when we remove the cloths and finish the rods? What values will we hold dear in the massive renovation of our world, which was suddenly in intensive care because of Corona?
Amsterdam, April 2021
Amsterdam, in de steigers
Tijdens de corona winter 2020-2021 liep en fietste ik door Amsterdam en zag ik overal steigers. Alsof de stad aan het transformeren was - bezig met een gedaanteverwisseling. Ik begon te fotograferen.
Er gaat iets opwindends van ze uit, vind ik: steigers. Stangen die een skelet buiten een gebouw om vormen, vaak bedekt met doeken, die verhullen wat er achter gebeurt. Ik zie ze dikwijls als abstracte wezens, monochrome bakens van kleur, tijdelijke bezoekers in een bekende omgeving.
De stangen en doeken laten me naar gebouwen kijken zoals de Bulgaars-Amerikaanse kunstenaar Christo vast ook bedoeld had met zijn kunstprojecten, waarbij hij grote structuren, zoals de Pont Neuf in Parijs en de Reichstag in Berlijn inpakte met immense, vaak fel gekleurde stof. Hij veranderde daarmee de beleving van iets heel vertrouwds in iets bijzonder mysterieus. Zijn ingepakte structuren waren entiteiten op zich. Stille, maar grote wezens, die door alleen hun verschijning alleen veel zeiden. En iets deden met hun omgeving.
Zo beleef ik het ook als ik door de stad ga. Ik zie een steiger in een bepaald licht gehuld: hard, zacht, in het ochtendgloren, bij de ondergaande avondzon, bij nacht en zie dan soms echt een wezen. Een wezen die iets zeggen wilt. Of een wezen dat iets is. Dat een specifieke toon brengt in een straat, plein of gracht; de stad spiegelt met haar tijdelijke aanwezigheid. Een wezen dat praat met de omgeving.
En die omgeving viel op, want corona maakte de stad leeg. De steigers leken soms in grotere getale aanwezig te zijn dan mensen. Als een legertje grote vriendelijke reuzen vleiden ze neer voor hun tijdelijke taak: verandering, vernieuwing mogelijk te maken. Ze werden voor mij daardoor ook symbolen van transitie. Transitie van de structuren, de gebouwen die ze omhulden, en transitie van iets groters, namelijk de wereld. Onbedoeld en onbewust allemaal kleine Christo kunstwerken die de omgeving in een ander daglicht plaatsten.
Zometeen start de stad weer op. Niemand weet hoe dat zal zijn. Verandering op tal van vlakken is gewenst. Sociale, ecologische, culturele, economische, spirituele - je noemt het. Dat is een belangrijke uitkomst die deze pandemie heeft opgeleverd. Amsterdam, in de steigers, gaat in die zin voor mij, behalve over schoonheid van structuur, textuur, licht en over een zeer specifieke blik om de stad te zien, evenzeer over de aanstaande verandering, die in wezen al is aangevangen en waarvan we kunnen zeggen dat ze in de steigers staat. De grote vraag is: welke structuur komt er tevoorschijn als we de doeken weghalen en de stangen afbouwen? Welke waarden zullen we hoogachten bij de grootsscheepse renovatie van onze wereld, die door Corona opeens op de intensive care lag?
Amsterdam, april 2021
